Hoogtestage in La Paz

Hola amigos,

Net als bij jullie is het hier ook zondag, en dus zijn alle bezienswaardigheden en musea die ik nog niet had gezien, dicht. Eigenlijk had ik vandaag een trip naar een verlaten skiresort gepland, maar dat werd op het laatste moment afgeblazen. Ik zit nu in La Paz en vertrek vanavond richting Uyuni. Prima tijd dus om de verhalen hier te updaten. Daarnaast heb ik foto´s van Cuzco, Puno, Copacabana, Rurrenabaque en La Paz geupload. Heb je dit stukje dus gelezen, blader gerust terug voor foto´s!

In La Paz aangekomen, stond al gelijk de eerste stoere trip op het programma: de beklimming van de berg Huayna Potosi (6088m). De echte beklimming van de berg begon om een uur ´s nachts. Na een middag en avond van wakker liggen mochten we dan eindelijk de ijzers onder binden en de gletsjer betreden. Het uitzicht was prachtig: helder witte sneeuw en ijs, belicht door de bijna volle maan. Slechts een paar hoofdlampjes schenen verderop de berg: lopers die zelfs nog eerder aangekleed aan de tocht zijn begonnen. Stapje voor stapje schuivelden we omhoog. Hoewel de totale afstand slechts drie kilometer was, moesten we een hoogteverschil van zo´n 900 meter overbruggen.

Vanaf het begin van de avond begon ik al lichte hoofdpijn te krijgen, die tijdens het lopen steeds erger werd: een van de standaard verschijnselen van hoogteziekte. Na vier uur lopen kwam de top van de berg in zicht, en ook de eerste afvallers. Met iedere meter werd de wind sterker en daalde de temperatuur. De eerste groep moest omdraaien vanwege koude ledematen, de volgende vanwege hoogteziekte. Het maakte ons alleen maar vastberadener om de top te halen. We stopten steeds vaker om onze vingers onder onze kleding op te warmen.

Het venijn van de beklimming zit m in de staart: een smalle richel met een afgrond aan de ene kant, en vervolgens ook aan de andere kant. Met hoogtevrees is dit niet de leukste plek om te zijn. Gelukkig konden we snel hierlangs en werden we beloond met een prachtige zonsopgang en uitzicht over La Paz, Lake Titikaka en de omliggende bergen. Het was het een zeer zware tocht, maar het ook zeker waard!

Na de beklimming volgden een paar dagen in de pampas van Rurre (zoals jullie al hebben kunnen lezen), en daarna keerde ik uiteindelijk weer terug naar La Paz. Daar zit ik inmiddels weer een paar dagen.

Een andere topattractie in de buurt van La Paz is de World´s Most Dangerous Road. Deze kun je tegenwoordig met een mountainbike af gaan. Precies iets voor mij dus. Je begint tussen de sneeuw en de bergtoppen en daalt af naar de jungle. Onderweg moet je oppassen niet de bochten af te snijden, want er lonken enorme afgronden. Aan het begin van de fietstocht werden we gelijk wakker geschud. Bovenaan een klif pauzeerden we even en de gids wees ons op het wrak van een bus die in de diepte lag. ´Don´t be an ass, and you´ll be fine´- klinkt als een zinnig motto, en we moesten ons daar maar aan houden.

De afdaling was fantastisch om te doen - watervallen, kliffen en jungle overal. Daarnaast hadden we een hele hoop lol met de groep tijdens het afdalen. Dit is zeker een aanrader om te doen! Onderaan de Death Road kregen we lunch en stapten we weer in het busje om terug naar La Paz te rijden.

Genoeg avonturen dus! Tijd voor een andere stad. Morgen dus Uyuni, dan begin ik een driedaagse tour. Zin an!

Hasta luego!