Potosí

...
De zilvermijnen en de stad van Potosí zijn Unesco werelderfgoed ter erkenning van het belang van de zilvermijnen en de gruwelen die hier zijn voorgevallen.

Toen de Spanjaarden het land binnen kwamen en de Cerro Rico vol zilver vonden, stuurden ze locals de berg in om het zilver te ontginnen. Er zijn vele legenden over Potosí en de Cerro Rico, ook wel De berg die mensen eet, genoemd. Een ervan is dat met het zilver uit de mijnen van Potosí de Spanjaarden een brug hadden kunnen bouwen naar Spanje. En dan hadden ze nog zilver over om over de brug mee terug te nemen.

Een van de mijnen (die nog altijd actief zijn) gingen wij bezoeken. Allereerst kregen we passende kleding - inclusief hoofdlamp en helm - aangemeten, en daarna gingen we naar de Miner´s Market, om te zien waar de mijnwerkers hun dynamiet, cocabladeren, alcohol (96%) en andere essentiële zaken inslaan.

Daarna bezochten we een fabriek (schuur is een beter woord), waar het zilver wordt verwerkt. Als laatste stonden de mijnen zelf op het programma. In het pikkedonker en constant in enorme stofwolken werken de mijnwerkers lange dagen, dag in, dag uit. Op sommige plekken zijn de gangen zo nauw en zo laag dat zelfs de kleinsten uit de groep moeten kruipen. Vandaar dat ook kinderen geliefde werknemers in de mijnen zijn.

In het diepste punt van de mijnen, in een piepkleine tunnel werden we ineens opgeschrikt door het geluid van dynamiet ergens in de berg. Als ergens een staaf wordt aangestoken, galmt en bonst dat in de hele berg door. Gelukkig hielden alle muren en plafonds het. Maar het kunnen spreken met de mijnwerkers, het ervaren van de erbarmelijke omstandigheden hebben een onuitwisbare indruk gemaakt.

Ook op deze foto´s zullen jullie moeten wachten, maar voor een impressie van het leven in de mijnen kunnen jullie de film The Devil´s Miner kijken. Deze gaat over de mijnen in Potosí en geven een realistisch beeld van het leven van een mijnwerker.