Wat een watervallen

Daarna stond nog een goede busrit op het programma, aangezien ik het halve land nog moest doorsteken richting Brazilië - en het liefst voor de grens dicht ging. Ik had immers niet veel guaranis mee. De buschauffeur had echter andere plannen en stopte halverwege vrolijk om de achterste vier rijen met stoelen vol te laden met wortels. Even later gingen hij en zijn maat een goed halfuur naar een ratelende en stomende motor kijken. Zonder ook maar een woord te wisselen, of ogenschijnlijk iets aan de motor te hebben gedaan, konden we onze weg weer vervolgen. De busrit werd uiteindelijk vijf uur, waar drie uur gepland stond. Mijn marge was dus weg, en de bussen over de grens ook.

De busterminal van Ciudad del Este (Paraguay) ligt een eindje van de hostels af en ik had nul zin om door het donker op onbekend terrein te moeten lopen. I had echter ook geen guaranis voor een taxi. Gelukkig had ik dollars gepind om later te wisselen voor Argentijnse peso's (waarom lees je later). De officiële prijs naar Brazilië met een taxi was echter 25 dollar, wat ik schandalig duur vond. Gelukkig kon ik met wat gespeelde onnozelheid en koppigheid voor 20 dollar naar de overkant. Je bent Hollander of niet.

Veel te laat kon ik inchecken in het hostel aan de Braziliaanse zijde van de watervallen, maar veel tijd om bij te komen was er niet, want de volgende dag stond een excursie naar de Argentijnse zijde op het programma. Ik had een tour kunnen boeken bij het hostel, maar vanwege het laagseizoen was ik de enige. Kortom, ik had mijn eigen chauffeur. Lekker om je Spaans te oefenen.

Gezien het hoogtepunt aan de Argentijnse zijde gesloten was, leek me acht uur aan die kant een beetje overdreven. Dit vond mijn chauffeur ook en bood me aan ook naar de Braziliaanse kant te rijden. Dikke prima!

Ik heb aardig wat watervallen gezien, maar deze slaan alles! Wat een enorme dingen, en aan de Argentijnse zijde kun je er bijna in staan. Oorspronkelijk was de Braziliaanse kant mooier en kon je vanuit Argentinië niets zien. Dit vonden de Argentijnen maar niets en besloten een heel bruggenwerk over de watervallen aan te leggen. Met als gevolg een spectaculaire ervaringen, maar ook een drukte waarbij de rijen in Disneyland een woestijn lijken. Gelukkig was er ook een wandeltocht naar een eenzame waterval, die heerlijk rustig was. Net op tijd was ik weer terug om naar de andere kant gereden te worden.

Toen ik vroeg welke kant volgens de chauffeur het mooiste was, zei hij heel juist dat de beide kanten elkaar aanvullen. In Argentinië krijg je een up close en dirty (letterlijk wet) experience, waar je in Brazilië ontdekt dat je slechts eenderde van de watervallen zag, en het volledige overzicht hebt. Dan worden ze echt overweldigend.

Ik had door deze snelle manoeuvre dus een dag tijdwinst, maar had mijn busticket een dag later en overnachting al betaald. Tijd om de op een na grootste dam ter wereld te bezoeken: de Itaipu dam, die Brazilië en Paraguay samen hebben aangelegd. De cijfers zijn indrukwekkend: 80% van de energie van Paraguay wordt hier opgewekt en het heeft een stuwmeer van zo'n 170 kilometer lang veroorzaakt (en de jungle die hier eerst was, volledig weggevaagd. Evenals een set watervallen waarvan wordt gezegd dat ze even indrukwekkend waren als die van Iguazu). Genoeg controversie, en een leuke excursie, gezien ik net in een bus Fishing in the Yemen had gezien (over een oliesjeik die in de woestijn een dam laat bouwen om zijn droom - zalmvissen - werkelijkheid te maken). Helaas was dit de eerste en enige excursie die me echt tegen viel. Met een bus werden we twee keer langs de dam gereden en mochten we op drie plekken van afstand foto's maken. Hier betalen graag. Erg zonde, want er had zeker meer in gezeten.